Want dankbaarheid gaat van iets kleins - een kop koffie - naar iets groots - je realiseren dat je het ondanks al je eigen miserie toch echt nog zo slecht niet hebt.
En al lijkt de ellende en de pijn en het verdriet soms niet te overzien, het helpt om te kijken naar wat er is, Tel je zegeningen. Voel de knuffels, hoor het gelach van en zie de schitterende ogen van de vrienden om je heen, hoor hun woorden van gedeelde blijdschap en gedeeld verdriet, wees je bewust van de zon die op je gezicht schijnt, voel de koude wind in je haar - en wees blij dat je leeft.
Het is niet altijd makkelijk, maar het is wel de moeite waard om over na te denken. En misschien ook te proberen. Een verandering van mindset. Vol dankbaarheid voor wat je hebt en wie je bent. Ik probeer het opnieuw, na een hele lange bijzonder moeilijke periode - en ik kan alleen maar zeggen dat het voorlopig zijn effect niet mist. Soms valt het dan vanzelf op zijn plooien. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten