Gisteren,
zondagochtend was ik de vogels aan het bijvoeren, met speciaal voer dat hen
moet aansterken tijdens het drukke broedseizoen, toen ik iets vreemds tussen de
ijsbloemen zag liggen: twee fragiele pootjes, met gele veertjes en een
vleugeltje er nog aan. Koolmeeskuiken. En het had zijn eerste nacht (of vroege
ochtend) niet gered. Wist ik veel dat dat de voorbode zou worden voor een
groter drama later op de dag.
We vermoedden al een
paar dagen dat de koolmeesjes van het eerste nest, links achter, bij de
jasmijn, binnen zeer korte tijd uit zouden vliegen. Hoewel het piepen al een
vijf-, zestal dagen wat geluwd was, zagen we vandaag een kuiken in de
vliegopening verschijnen (foto). Blij als kinderen geloofden we dat vandaag de grote
dag was.
 |
| De overlever Foto: thirza-meta |
Tot man zei: "Er zitten veel vliegen bij de nestkast. Ze kruipen er zelfs in... Misschien moet je toch maar eens gaan kijken."
Bleek dat er drie
dode koolmeeskuikens in het nest lagen - stinkend en onder de vliegen, en dus
overduidelijk al een tijdje dood. Ik was er het hart van in. Man en kind
begroeven het nest met de drie kuikens bij de sneeuwbal tegen de haagbeuk, een
beetje plechtig, terwijl ik intussen de nestkast met heet water uitwaste. We
vermoeden dat het te maken had met het feit dat er maar één ouder koolmees was.
Om dan voor vier kinders te moeten zorgen, is natuurlijk wel een zware taak.
We hopen nu dat het
tweede nestje, in de nestkast onder het afdak van het tuinhuis, wel goed
uitvliegt - maar ook daar hebben we al een hard hoofd in. Hoewel daar beide
ouders nog actief zijn, lijken ze steeds verder te moeten gaan zoeken naar
eten. Ze blijven vaak tussen de vijf en de tien minuten weg, wat behoorlijk
lang is, en soms is het zelfs langer. Het is afwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten