Tijger is nu al 6 dagen vermist...

Het moest er eens van komen. Na zeven jaar veilig en wel, maar met de zwerversmicrobe altijd in zijn bloed heeft Tijger besloten de poten te nemen. Vrijdagavond 17/7 is hij niet teruggekeerd naar huis, wat helemaal niet zijn gewoonte is.

In het begin denk je nog: oké, hij is gewoon wat laat. Later wordt het: hm, waar blijft ie toch? En nog later ga je je zorgen maken. Na drie dagen geen Tijger heb ik hem op enkele websites gezet - binnenbeest.be, gevondenenvermistehuisdieren.be, het CAD - en mails verstuurd naar dierenartsen, asiels, politie en gemeente. Samen met zoonlief heb ik affiches opgehangen en flyers overal in de buurt rondgedeeld. We hebben fiets- en wandeltochten gedaan, roepend en zoekend, bedacht op elk mogelijk teken dat op Tijger kon wijzen. We hebben buren aangesproken, gevraagd of we zelf even het terrein op mochten waarvan we weten dat hij er graag komt (het mocht niet, helaas), maar niemand, echt niemand heeft hem gezien.

Vanochtend was er een telefoon, van iemand die meende Tijger gespot te hebben, maar toen de vraag kwam: "Draagt hij een zwart bandje?" wist ik dat het njet was. Tijger is niet gechipt - iets waarvan ik nu veel spijt heb, dus zodra hij terug is, heeft hij het zitten - en hij draagt bewust geen bandje, want hij gaat onder struiken door en klimt in bomen, en we willen niet dat hij zich ophangt.

Het zwarte katje waarmee hij zo vaak in de clinch ligt, is wél door iedereen gezien. Een beruchte bekende, zogezegd. De boer van een halve straat verder maakte zich dan wel weer zorgen gezien de vele maïsvelden: dat het zo gek niet zou zijn dat hij verloren loopt daarin en de weg niet meer vindt. Maar hij voegde er gelijk aan toe dat een paar huizen verder iemand zijn kat na twee weken doodleuk weer bij hem op de stoep stond. Een andere buurman die we regelmatig zien wandelen met zijn hond, verklaarde dat het niet zo gek zou zijn mocht hij zelfs na een jaar nog terugkeren.

Dat zijn de hoopvolle berichten, natuurlijk. Die krijg ik ook op Facebook en dat geeft hoop. Het is niet dat Tijger al op voorhand wordt afgeschreven of dat ons gemist niet begrepen wordt. Per slot van rekening maakt Tijger deel uit van dit gezin.

We missen hem hoe dan ook keihard en zullen ons zorgen blijven maken tot hij terug hier bij ons is. In de tussentijd blijven we elke avond roepen, wandelingen maken, en Lapje troosten - Tijgers zusje - die echt niet begrijpt waar hij heen is. 
Dichteres So Fie verwoordt het zo mooi dat ik sterk geneigd ben te geloven dat hij inderdaad een zomers tochtje is gaan maken, geleid door de heerlijke zomergeuren, het gezoem van insecten en getjilp van de vogels. Dat hij eindelijk gehoor heeft gegeven aan de roep van de wildernis die hij als kitten al had. En dan kan ik alleen maar hopen dat hij veilig is en zich rot amuseert. En na verloop van tijd de knuffels mist en terugkomt.