Mijn BeschermKat en een "linker-colootje voor vrijdag"

Ze zeggen weleens dat een kat geen empathie kan laten zien, zoals bijvoorbeeld een hond. Nu is het zo dat van onze 6 katten er zeker 4 zijn met een zesde zintuig. Eentje komt me kalmeren als ik te boos dreig te worden, eentje gaat plat op me liggen zodat ik wel moet rusten, eentje nestelt zich tegen me aan als ik droevig ben, en de vierde komt me troosten als ik helemaal kapot ga van de pijn.

Sinds de colitis weer opspeelt gaat er geen dag voorbij zonder moe zijn en pijn. Ik heb mijn zwemmen moeten opgeven, het zwemmen dat me hielp de fibromyalgiepijn en de reuma onder controle te houden - het ging echt veel beter met die wekelijkse 10 baantjes gevolgd door een kwartiertje in de infraroodsauna. 

Blijkbaar vond de colitis dat ie al lang genoeg verwaarloosd was. Al die remicade die mijn lijf sinds mei 2010 moet verwerken ten spijt, kreeg ik een terugval. De professor sprak haar hoop op een tijdelijk overprikkelde darm uit, want "geen bloed en geen diarree, dat is goed". Ja, maar wel al de rest ... Hoe dan ook, ik kreeg spasmomen en een vezelsupplement (waar ik na twee dagen mee gestopt wegens, jawel, diarree en hevige krampen (die mijn logeerweekend met een BFF verpestten)). 

Nu heb ik dus elke dag wel mijn portie verkramping te verduren, en dan komt zij: de rosse Noorse Boskat, die aanvankelijk 'slechts' een opvangkatje was. Ze miauwt zich naar me toe, tegen mijn benen schurkend, kopjesgevend, spinnend, haar staart in mijn neus. Zo zorgt ze voor de afleiding die ik nodig heb - al lukt het me niet altijd om de pijn echt weg te denken.

Ik wou dat ik ze vrijdag mee kon nemen naar het ziekenhuis, waar me een "linker-colootje" wacht. Veel vroeger dan gepland, maar ja, met een terugval die al ruim een maand duurt, heb je er niet in te kiezen. Gelukkig dat ik intussen weet dat ik een verdoving kan krijgen, al moest ik er wel naar vragen want uit zichzelf stellen ze dat niet voor (ik wist tot een paar jaar terug niet eens dat je dat kon vragen, kan je nagaan: ik ben kickass!). 

Sinds ik echter weet dat dat onderzoek me wacht, ben ik me zorgen beginnen maken. Niet in het minst omdat ik helemaal geen terugval had mogen krijgen, per slot van rekening stond ik al heel erg lang op het zeer doeltreffende remicade, nooit klachten, geen gewichtsverlies, alles dik in de sjacoche. 
Niet meer dus. 
Nu ben ik bang voor wat ze vinden. Wat de gevolgen zijn. Want als de remicade inderdaad niet meer werkt, wat dan? 

Mij is namelijk steeds verteld dat dat medicijn mijn laatste redding was. Dr Google leert me dat er nog flexibele dosissen mogelijk zijn: 10mg remicade per kilo lichaamsgewicht ipv de huidige 5. Of combinatie met andere medicatie - misschien terug Imuran, omdat Ledertrexate (speciaal voor mijn reumahanden) niet sterk genoeg is? Ik zit alleszins niet te wachten op een operatie, omdat ik te langzaam herstel en altijd al sneller infecties kreeg. 

Mijn grootste schrik is evenwel darmkanker. Overal lees ik dat IBD'ers een "licht verhoogde kans" op darm-K hebben, en dat na 10 jaar dat risico zich echt laat gelden (ik heb CU sinds 1997).

Laten we hopen dat mijn BeschermKat vrijdag ook op afstand over me kan waken.