Wanneer is genoeg genoeg?

Sinds ik gescheiden ben, vijf jaar geleden, vecht ik elke dag een pittige financiële strijd met de kosten die bij het dagelijkse leven komen kijken. Het is een wikken en wegen, wanneer ik vind dat het tijd wordt om hulp van het OCMW in te roepen. Wanneer is genoeg genoeg?

Als chronisch zieke die zelfs niet meer mag werken, ben ik afhankelijk van een invaliditeitsuitkering, en hoewel ik besef dat ik bij de gelukkigen hoor die meer dan het minimum krijgt, moet ik daarbij noteren dat mijn jaarlijkse belastingaanslag meer bedraagt dan een maand uitkering. Wat velen uit het oog verliezen, is dat deze uitkeringen bruto zijn en dat er niks aan belasting wordt ingehouden. Dat komt dus allemaal ineens, graag te betalen binnen twee maanden. Ik heb al elk alleenstaand jaar een afbetalingsplan nodig gehad, en zelfs dat was met moeite haalbaar.

Voor de duidelijkheid: ik ga niet op vakantie, ik ga niet naar de cinema, ik koop zelden nieuwe kleren of schoenen, zelfs voor een museumbezoek met mijn zoon moet ik ver op voorhand beginnen sparen. Meer dan de helft van de maandelijkse uitkering gaat naar vaste kosten. Er blijft met moeite geld over voor boodschappen, en ik heb mijn spaargeld moeten gebruiken voor rekeningen. De auto heb ik vorig jaar verkocht, en zelfs daarvan heb ik niets meer over - belastingen, rekeningen, een kromme maar volkomen legale verzekeringsverplichting met de huisbazin en onverwachte dierenartskosten, en bam, ik kijk weer tegen een put aan die met de volgende uitkering weer gedicht moet - ten koste van de nieuwe rekeningen die alweer staan te dringen. Moest ik niet beter weten, ik zou denken dat ik nooit hen geleerd om met geld om te gaan, een gegeven dat door het OCMW een paar jaar geleden ontkracht werd bij het nakijken van mijn uitgaven, omdat ik toen ook een "genoeg" had bereikt na een jaar lang te hebben getracht om mijn hoofd boven water te houden. Dat het OCMW toen niet verder betrokken hoefde te worden, had ik te danken aan hulp uit compleet onverwachte hoek, waar ik zeer dankbaar voor was, en nog steeds ben. Maar financiële hulp geven is vanzelfsprekend begrensd, en ik schaamde me er ook enorm voor. Uiteindelijk komt ook daar een "genoeg".

Er zijn voldoende dingen waarop ik al bespaar, maar dat zijn vaak kleine dingen, omdat ik sowieso al zuinig ben. Ik kan nog hier en daar schuiven - abonnementen stoppen die mijn mentale welzijn op peil houden, zoals de krant, luisterboeken, youtube zonder al die hinderlijke reclame tijdens de educatieve traumaverwerking video's van Irene Lyon. Maar die staan voorlopig nog achteraan, omdat ik bang ben dan volledig in een zwart gat te vallen. Grote bezorgdheid is er echter ook met het oog op de eindafrekening van onze energie, die in september komt. En met een tiener die volop in de groei zit, wil ik ook niet in extremis beknibbelen op boodschappen. Die jongen heeft zowat altijd honger en ik wil hem geen goedkope maagvullertjes geven, maar voedzame dingen. En die kosten, natuurlijk. 

Dat ik vorige week aan de tandarts moest laten weten dat ik liever pas volgende maand kom, omdat ik het me dan kan veroorloven, is op zich al een behoorlijke rode vlag. Ik hoop dat ik mijn "genoeg" echter toch nog een beetje voor me uit kan schuiven. Opnieuw de stap naar het OCMW zetten, blijft emotioneel erg, erg moeilijk.