Reflecties in de nacht

Wanneer de pijn zo erg is dat ik er midden in de nacht wakker van word en niet meer kan slapen omdat ik niet meer weet hoe ik moet liggen om mínder pijn te hebben, baant de vraag ´waarom?’ zich ongewild door al mijn andere gedachten heen. Ondanks dat het een zinloze vraag is, want een antwoord is er niet.

De pijn kwam, nestelde zich in al mijn gewrichten, in al mijn spieren en beïnvloedt zo al jarenlang mijn hele wezen – zonder de intentie om ooit eens weg te gaan. Ik ben blijkbaar een goede gastvrouw, zorg dat ik sterk genoeg ben om de pijn te dragen. Dat er dagen zijn dat ik niet weet waar kruipen, dat er dagen zijn dat ik liefst in een hoekje zit te janken als een dier in nood, daar trekt de pijn zich niets van aan. Laat staan van het feit dat ik er mijn baan door verloor.
Dat zijn de zwaarste momenten: beseffen dat er geen baan meer in het verschiet ligt, tenminste, niet in de 9-to-5 zin van het woord. Ik werk thuis: ik schrijf, ik redigeer – en ik durf te zeggen dat ik er best goed in ben. En als ik eerlijk ben:de pijn zou me wel eens in deze richting geduwd kunnen hebben. Niets gebeurt zonder reden. Indien ik mijn fulltime baan als psycholoog behouden had, was er van de serie Zeríans Vloek (Kramat Uitgeverij) wellicht nog lang geen sprake geweest, evenmin als van de verhalenbundel Balanceren (Parelz Uitgeverij). Elk nadeel heeft ook zijn voordeel, maar in mijn geval had het nadeel iets minder zwaar mogen doorwegen.

Nu, midden in de nacht, wanneer ik dit stukje schrijf, schijnt de maan op de ondergesneeuwde tuin. Een feeëriek zicht, waar ik even de tijd voor neem. Want als er iets is wat je leert wanneer je lichaam zo beperkt wordt in doen en laten, leer je te genieten van kleine dingen. Dramatisch? Nee, realistisch. Pijn is voor mij, en vele andere mensen met fibromyalgie, een constante aanwezigheid die van grote invloed is op dag en nacht. Om die pijn te kunnen dragen, moet je niet alleen sterk zijn, je moet ook een goed netwerk hebben. Een netwerk dat bereid is je te steunen op de goede en de minder goede, en ook de ronduit slechte momenten. Een netwerk dat bestaat uit specialisten en dierbaren. Vrienden. Familie. Gezin. In mijn geval ook katten *grinnik*

Ik ben intussen aan het leren om het leven op een andere manier te benaderen. Soms lukt dat beter dan andere keren. Er zijn immers verschillende factoren die bijdragen tot een versterking van de pijn en het continue wikken en wegen over wat ik wel en niet mag doen, drukt niet zelden zwaar op mijn gemoed. Het feit dat ik me ook sociaal niet meer zo vrij kan bewegen als vroeger, heeft een ander soort (irreële?) angst gewekt: wat als ik vergeten word? En toch. Ja, pijn heeft me gevormd, maar als ik mensen uit mijn omgeving mag geloven, is dat een verandering ten goede geweest. Toch zou ik er niet om treuren, mocht de pijn genoeg van me krijgen. Echt niet.