Blue Monday

De maandag van de laatste volle januariweek zou – naar men zegt, volgens bepaald (pseudo-)wetenschappelijk bewijs geleverd door de vader van de Blue Monday Cliff Arnall – de zwaarmoedigste dag van het hele jaar zijn. De reden: omdat men niet alleen hunkert naar de lente en maandag de eerste dag van de werkweek is, maar ook omdat al die prachtige voornemens die tijdens het rituele Oudejaaravondfeest onder luid trompetgeschal verkondigd zijn, nu reeds niet gehaald zijn.

Scusi?

Toen ik het in de krant las, die bewuste maandag, moest ik wel lachen. Voor mij geldt die Blue Monday-theorie alleszins niet. En blijkbaar voor de mensen die ik erover aansprak, ook niet. 

Commercieel is het natuurlijk goed gezien: wie depressief is, voelt zich misschien beter met een nieuw paar schoenen of een nieuw kleedje, of een doos pralines of een dvd-box van ’t een of ’t ander. Tijdens het zoeken naar een leuke afbeelding voor bij deze blog vond ik genoeg advertenties voor "10% off, Blue Monday Sale"...

Toegegeven, mijn voornemens zijn inderdaad niet allemaal even geslaagd, en het is nog maar eind januari. Maar al neem ik het mezelf erg kwalijk – per slot van rekening maakte ik die voornemens niet voor niets! – maar ik besluit dan heel wijs om er iets mee of aan te gaan doen. En dan maak ik over enkele maanden nog wel eens een evaluatie. Of je je voornemens houdt of niet, is uiteindelijk wel een eigen verantwoordelijkheid – er zijn weinig andere mensen die je daarvan de schuld kunt geven.

Neerslachtig worden vanwege het donkere weer is wel iets anders: het zijn nogal gloomy dagen de laatste tijd, koud en nat, met een ijzige wind die dwars door al mijn laagjes zorgvuldig gekozen kledij heen – dan heeft ons draakje van bijna vier het toch makkelijk, zo veilig achter mama’s rug op de fiets, die de wind trotseert met alle elektrische kracht van die zalige batterij.

De laatste paar dagen schijnt de zon wat meer, en dan voel ik me toch fysiek ook al een stuk lichter. Zelfs al kan ik niet doen wat ik gepland had om te doen, wegens buikgriepzieke kleuter. Toch heb ik vandaag onkruid gewied – lekker in de tuin, handen in de aarde, vogelgezang om me heen en de snoeischaar van de buurman op de achtergrond. Met een half oog op het huis gericht, mocht ik ons draakje ineens aan het raam zien staan.

Met een kind om me heen voelt de winter trouwens sowieso al minder donker, want ik heb altijd wel iets om me druk om te maken, haha. Ik heb gewoon ook niet altijd zoveel tijd meer om me zwaarmoedig te voelen over gemiste voornemens.

En als het te donker wordt, steek ik wel een triljoen theelichtjes aan.

(P.S.: ja, ik had deze blog misschien beter op een Blue Monday geschreven. Misschien was dat logischer. Maar logica en ik zijn nooit dikke vrienden geweest.)