Sinds een aantal weken nestelt er een heel dappere vrouwtjesmerel in de klimophaag. Op zich niet zo opmerkelijk, wetende dat er sinds vorig jaar al meerdere nesten zijn geweest en er op amper vijf meter van haar vandaan ook een koolmezenkoppel een flinke kroost grootbrengt.
Nee, het bijzondere aan deze merel is het feit dat ze alleen is. Er is geen papa-merel te bekennen, die haar komt voeren terwijl ze broedt. Ze rooit het allemaal alleen. Tijdens het weekend zag ik haar voor het eerst ook met voer naar het nest terugvliegen. Dat zit nu mooi verborgen achter weelderige klimop (dank u, regen), die het hopelijk ook tegen de ruige westenwind behoedt. Want tegen alle logica in heeft mama-merel haar nest op het westen gemaakt, en bovendien ook nog eens redelijk open, in plaats van te profiteren van de beschutting van de salix, de jasmijn of de ribes.
Gisteren ben ik speciaal onkruid gaan wieden, met een soort riek, waardoor de regenwormen dachten dat hun duistere wereld verging. Daar was mama-merelwel blij mee, getuige haar fanatieke getrappel in de omgewoelde en onkruidvrije aarde.
Toch blijft het maar de vraag hoe haar kindertjes het zullen redden. Een aflevering van Springwatch, jaren geleden, toonde immers het verhaal van een compleet uitgeputte pimpelmees die haar uitgebreide nageslacht dapper bleef voeren, tot ze er bijna aan bezweek - en ook een aantal kuikens het leven liet. En merelkuikens zijn sowieso al veeleisend: als je hun opdringerige hangerigheid na het uitvliegen vergelijkt met jonge mussen of mezen, dan is er heus een wereld van verschil. De zelfredzaamheid van laatstegenoemde vogelsoorten is vele malen groter. Of zou het bij de merelkuikens om een vorm van aangeleerde hulpeloosheid gaan - of erger: gemakzucht?
Afijn, er staan mama-merel nog harde tijden te wachten. Ik hou de riek bij de hand, zodat ik toch af en toe eens wat flinke voren in de aarde kan trekken, die de regenwormen naar de vraatzucht van haar merelkuikens kunnen leiden...
