Ik heb het al vaker
gemerkt, en er ook al vaker over gelezen: hoe katten een negatieve (emotionele)
stemming aanvoelen en dan als het ware al die energie komen weghalen. Het is
iets wonderlijks, iets bijzonders. Er is ineens een ander soort verbondenheid.
En je krijgt het gevoel dat je niet meer alleen bent, met je zorgen en je
verdriet.
Ik kan me
voorstellen dat velen het idee van een 'zorgende' kat wegwuiven; katten worden
immers beschouwd als weinig sociaal, nogal autistisch en niet begaan met
anderen behalve zichzelf. In zijn onafhankelijkheid wordt de kat doorgaans als
arrogant en eigengereid gezien, niet als een dier dat zich hecht of inderdaad,
meevoelt met de mens die hij geadopteerd heeft.
Terwijl ik op zoek
ben naar min of meer deskundige informatie die dit kan staven, vind ik op
Google meteen links naar gedragsproblemen, gedragsafwijkingen, en andere
problemen met katten. Opvallend: nauwelijks een positief verwoorde titel!
Uiteindelijk vind ik
een website, van een ervaringsdeskundige, de Catnanny: zij stelt dat katten een
missie
hebben in ons leven, dat er een reden is waarom zij in ons leven komen:
bescherming en zuivering van negatieve energie. Dat komt al aardig in de
richting van mijn eigen ervaringen. De bescherming heeft dan vooral betrekking
op het feit dat zij 's nachts graag op bed liggen, vlak bij je. Als ik alleen
thuis ben, en mijn kind slaapt in de kamer naast mij, dan liggen zeker vier van
de zes katten bij mij op bed, of in de buurt. Er zijn er altijd een paar die 's
avonds en 's nachts bij zoonlief van 5 gaan kijken, soms gaat er eentje aan het
voeteneind van zijn bed liggen.
Maar bij mij kruipen
ze heel dicht tegen me aan. Ze kapselen me in, zodat ik amper nog kan bewegen, en ronken zo hard dat het door heel mijn wezen vibreert.
Heb ik dan zoveel
negatieve energie?
Misschien. Ik heb al bijna 15 jaar fibromyalgie, en dus elke
dag veel pijn. Proberen ze de negativiteit die daarbij komt kijken weg te
halen? Het is een mooie gedachte. Hoe het verdriet en de boosheid, de
neerslachtigheid en het gevoel van waardeloos te zijn - emoties die je als
chronisch pijnlijder zomaar ineens kunnen overvallen, die vaak onderdrukt
aanwezig zijn, omdat je zo graag sterk wilt zijn - door je vermeende
antisociale katten weggeronkt en weggeknuffeld worden.
Toen ik vannacht een
emotionele breakdown had, kwamen Tijger en Bowie, Troeleke en Spook binnen tien
minuten kijken. Drie daarvan waren aanvankelijk beneden. Voor mij zegt dat
genoeg.
En ja, het heeft me
getroost, het sonore ronken van Tijger deed langzaam zijn werk. En uiteindelijk
vielen we allemaal in slaap, zodat zij zichzelf weer konden zuiveren van al die
negatieve energie die ze van mij overnamen.
