The Beauty of Nature

When I pulled the curtain this morning, there it was: A thick wall of fog. It was fairly magical to behold, I must say. The early hours of sunrise, and this white veil covering all.
Rune cried out in astonishment, he was very thrilled to go to school with all this fog around.

Before we set off, I pointed out a spider’s web, built like a pyramid, covered in morning dew’s beads and fog’s pearls. So beautiful. Rune was in awe. All the way down to school, we spotted those spider’s webs, one after the other, big ones and small ones, thin ones and thick ones – all covered in beads and pearls, glistening in the pale morning light, all draped and woven in hedges, shrubs and grasses alongside the road.

At school, I kissed Rune goodbye, and set off again, choosing the long way home, just to enjoy the beauty of nature. The Long Way leads through rural country, with meadows, cornfields and horse and cattle pastures. As I rode, I felt tiny droplets of fog clinging to my eyelashes, to my eyebrows and face. Even the tips of my shoes started to look kind of humid. I looked out for the lonely hare in the only lush meadow I pass there – the grass was glistening greyish white, but alas, no hare to be seen. You can’t have it all, now can you? There were a couple of chiffchaffs though, accompanied by a single wren that flung its inspiring song into the sky.

As I am writing, the sun is pushing the fog away. No more beads and pearls to be seen. But the sun brings this warm, golden gleam to all that was wet before – and thus brings another kind of beauty to the world.

I really do love nature.

Verkeersveiligheid - tijd voor een beetje mindfulness

De fietsveiligheid van de schoolgaande jeugd staat ineens weer volop in de kijker – al moesten daarvoor eerst een triest aantal jongeren een (dodelijk) ongeluk krijgen. Met alle respect, maar de verkeersveiligheid tegenwoordig laat al veel langer te wensen over.
Gemeentes verschuilen zich achter ‘er staat al een bord maximum 30’ of achter ‘wij kunnen niets meer doen, de school is eveneens verantwoordelijk’. Intussen razen auto’s, vrachtwagens, motoren en bussen doodleuk aan meer dan 30 door de straten – en waar geen snelheidsbeperking geldt maar je misschien zou mogen uitgaan van gezond verstand, geldt het recht van de sterkste.

Wij wonen op pakweg 4km van de school waar onze zoon heen gaat. Voor mij betekent dat elke dag een halsbrekende toer door de dorpswijk, via een verboden-voor-auto’s wegeltje naar een doorgaande weg richting school. Onderweg kom ik geen enkel fietspad tegen, wel veel fietsers en voetgangers. De maximum toegelaten snelheid is 50km per uur. Er is amper een gemotoriseerd vehikel dat zich daaraan houdt; zij die er wel rekening mee houden, kan je op één hand tellen.

Sinds de school begonnen is, ben ik alweer bijna drie keer van de baan gereden, minstens één keer gecoupeerd door een wagen die dacht nog snel even voorlangs te schieten, en minstens twee keer moeten afremmen voor een wagen die van de andere kant kwam en een groep fietsers wilde inhalen – had ik in dat geval gewoon doorgereden, zoals feitelijk mijn recht was, had ik kloef op de auto gezeten. In die straat geldt ook een voorrang-van-rechts regel; misschien ideaal voor wagens, maar veel minder voor fietsers, niet in het minst omdat wagens aan hoge snelheid het kruispunt naderen en – zoals ik al meermaals mocht meemaken – niet eens kijken voor ze doorrijden. De laatste echt gevaarlijke weg waar we overheen moeten, is van middenbermpjes/vluchtheuveltjes voorzien. Nodeloos te zeggen dat zowat iedere chauffeur daar spookrijdt, omdat ze niet willen inhouden achter een fietser. Ook daar gebeuren vaak van die net-niet-ongelukken met scholieren, auto’s en vrachtverkeer.

Onze zoon van dik drie kan met zijn fietsje met zijwieltjes perfect van thuis tot school rijden. In de vakantie hebben we dat ook een paar keer gedaan. Maar in de vakantie rijdt het verkeer anders – minder gestressed, minder snel, minder gevaarlijk, en vooral minder veel. Nu is het geen doen meer, voor de veiligheid van mijzelf en onze zoon durf ik het niet aan. Andere ouders, met oudere kinderen zie ik voortdurend om zich heen kijken naar hun fietsend kroost, waarschuwend, roepend, paniekerig soms. Naar school fietsen is stressen. Eén misstap, en je ligt onder een auto.

Het zou makkelijk zijn om het naar de fietsers te schuiven. Ja, het is zo dat scholieren vaak niet voldoende uitkijken, dat ze zich niet voldoende bewust zijn van de gevaren, en zich dikwijls gedragen alsof zij de enigen op de weg zijn. Maar dat is algemeen bekend. Net zoals het algemeen bekend is dat men in de directe nabijheid van een school slechts 30km per uur mag rijden. Het is triest dat ook algemeen bekend is dat die snelheid nogal dikwijls met de voet (op het gaspedaal) getreden wordt.
Het kan geen kwaad om op de scholen meer lessen over verkeersveiligheid en –verantwoordelijkheid te geven. Het kan evenmin kwaad om chauffeurs van gemotoriseerde voertuigen (wagen, motor, tractor, vrachtwagen) bewust te maken van hun eigen gedrag op de weg, en hun verantwoordelijkheden jegens andere weggebruikers. Zeker waar er geen fiets- en/of voetpaden zijn, en waar deze paden niet gescheiden zijn van de rijbaan.

Waar wij wonen, zijn geen fietspaden. Ook geen voetpaden. Iedereen begeeft zich op de straat, waar men maximum 50km per uur mag. Deze straat is een directe doorsteekroute van de ene grote baan naar de andere, en naar een weegbrug wat verderop. Alle vrachtverkeer, alle tractoren en het gros der auto’s komt door die straat gedenderd. Aan meer dan 50 per uur. Ja, zelfs de vrachtwagens. Onze straat komt uit op die straat, wij wonen er vlak bij. Onze straat is een sluiproute voor het vrachtverkeer naar de weegbrug. Alles scheurt hier aan hoge snelheid door, hoe kort de straat ook is.

Ik heb daarover contact gehad met de gemeente. In juni. In augustus kreeg ik, na een tweede mail van mij, een reactie. De gemeente stelt dat ze de politie niet kan opdragen meer actie te ondernemen, maar dat men van de politie wel al ‘een flitswagen’ heeft geposteerd in die straat en dat goed opgevolgd heeft. Ik heb daar zelf nooit flitsauto’s gezien, en het gros der chauffeurs rijdt er nog altijd aan volle snelheid door. Maar goed. Er worden plannen voorzien voor de herinrichting van die straat – wat die dan mogen zijn, geen idee. Niemand in de buurt weet ergens van.
Had ik niet geklaagd, had ik ook niets geweten.
Hoe mogen wij dan begrijpen dat de gemeente zorgt voor zijn inwoners?
Als je elke dag, zoals een moeder in De Morgen stelt, op 1km tien keer je hart vasthoudt als je je kind met de fiets naar school brengt? Ik woon niet eens in een grote stad zoals zij, maar ik ervaar precies hetzelfde, en heus niet alleen als ik mijn kind naar school breng.
De gemeente zou meer mogen sensibiliseren, er moet een mentaliteitsverandering gebeuren, mensen moeten zien dat iedereen op de weg een verantwoordelijkheid heeft en dat het niet alleen om ‘snel snel snel’ gaat. Wees je bewust van wat je doet als je rijdt, wees je bewust van wat je ziet. Voel je gaspedaal onder je voet, voel de motor. En zie vooral die andere weggebruikers: auto’s, fietsers, voetgangers. Anticiperen is een kunst die velen ooit wel geleerd hebben, maar wellicht verleerd zijn. Het is iets wat ik van mijn eigen rijlessen altijd onthouden heb – mijn vader heeft me dat letterlijk ingepeperd. Kijk altijd vooruit!

Mindful driving, zou dat wat zijn?