Blue Monday

De maandag van de laatste volle januariweek zou – naar men zegt, volgens bepaald (pseudo-)wetenschappelijk bewijs geleverd door de vader van de Blue Monday Cliff Arnall – de zwaarmoedigste dag van het hele jaar zijn. De reden: omdat men niet alleen hunkert naar de lente en maandag de eerste dag van de werkweek is, maar ook omdat al die prachtige voornemens die tijdens het rituele Oudejaaravondfeest onder luid trompetgeschal verkondigd zijn, nu reeds niet gehaald zijn.

Scusi?

Toen ik het in de krant las, die bewuste maandag, moest ik wel lachen. Voor mij geldt die Blue Monday-theorie alleszins niet. En blijkbaar voor de mensen die ik erover aansprak, ook niet. 

Commercieel is het natuurlijk goed gezien: wie depressief is, voelt zich misschien beter met een nieuw paar schoenen of een nieuw kleedje, of een doos pralines of een dvd-box van ’t een of ’t ander. Tijdens het zoeken naar een leuke afbeelding voor bij deze blog vond ik genoeg advertenties voor "10% off, Blue Monday Sale"...

Toegegeven, mijn voornemens zijn inderdaad niet allemaal even geslaagd, en het is nog maar eind januari. Maar al neem ik het mezelf erg kwalijk – per slot van rekening maakte ik die voornemens niet voor niets! – maar ik besluit dan heel wijs om er iets mee of aan te gaan doen. En dan maak ik over enkele maanden nog wel eens een evaluatie. Of je je voornemens houdt of niet, is uiteindelijk wel een eigen verantwoordelijkheid – er zijn weinig andere mensen die je daarvan de schuld kunt geven.

Neerslachtig worden vanwege het donkere weer is wel iets anders: het zijn nogal gloomy dagen de laatste tijd, koud en nat, met een ijzige wind die dwars door al mijn laagjes zorgvuldig gekozen kledij heen – dan heeft ons draakje van bijna vier het toch makkelijk, zo veilig achter mama’s rug op de fiets, die de wind trotseert met alle elektrische kracht van die zalige batterij.

De laatste paar dagen schijnt de zon wat meer, en dan voel ik me toch fysiek ook al een stuk lichter. Zelfs al kan ik niet doen wat ik gepland had om te doen, wegens buikgriepzieke kleuter. Toch heb ik vandaag onkruid gewied – lekker in de tuin, handen in de aarde, vogelgezang om me heen en de snoeischaar van de buurman op de achtergrond. Met een half oog op het huis gericht, mocht ik ons draakje ineens aan het raam zien staan.

Met een kind om me heen voelt de winter trouwens sowieso al minder donker, want ik heb altijd wel iets om me druk om te maken, haha. Ik heb gewoon ook niet altijd zoveel tijd meer om me zwaarmoedig te voelen over gemiste voornemens.

En als het te donker wordt, steek ik wel een triljoen theelichtjes aan.

(P.S.: ja, ik had deze blog misschien beter op een Blue Monday geschreven. Misschien was dat logischer. Maar logica en ik zijn nooit dikke vrienden geweest.)

Boost

Niets leuker voor een schrijver dan complimenten te krijgen over je werk. Doorgaans gebeurt dat vlak na het verschijnen van een nieuwe publicatie. Wanneer het een tijdje stil geweest is, wanneer nieuw werk al geruime tijd in de diepvries heeft gelegen, dan is het niet meer dan logisch dat ook complimenten langzaam uitblijven.

Na de publicatie van Isangraille, het laatste deel van Zeríans Vloek, wist ik lange tijd niet meer wat gedaan. Telkens ik de pc opende, klikte ik uit pure gewoonte de folder met alle werk rond die fantasyreeks open – het kostte tegen alle verwachtingen in behoorlijk wat moeite om te accepteren dat het afgelopen was. Ook al liet ik een deur op een kier staan in dat allerlaatste hoofdstuk. Het blijft toch maar de vraag of lezers op een vervolg zitten te wachten, en dat nog los van het feit of ik het nog wel zou kunnen.

Ik heb namelijk geen fantasy meer geschreven sinds de verschijning van Isangraille. Op een of andere manier lijkt het me niet helemaal meer te lukken. Ik heb me toegelegd op alledaagse verhaalopzetten, in korte verhalen maar ook in lange termijnprojecten en in blogs, maar het is pas sinds kort dat ik me weer geëngageerd genoeg voel om de ideeën in mijn hoofd aan papier toe te vertrouwen.

De twee afgeronde korte verhalen die ik schreef, werden door de enkele vrienden die eerder al proeflazen, best goed onthaald. Dat was een eerste teken aan de wand: ik kan het nog, schrijven. Fijne gesprekken met een lieve vriendin (die me als extra aanmoediging een plotschriftje gaf) zorgden ervoor dat dat teken aan de wand een blijver was. Daarna kwamen de onverwachte mail van een uitgever die graag met mij wil samenwerken, en de vraag van een andere uitgever om een bijdrage te leveren voor een themanummer – dat gaf me een heuse schop terug op het schrijverspad.
Ook lezen heeft zijn positieve effecten op mijn hernieuwde liefde voor verhalenweverij niet gemist. Doorgaans wordt onze kleine draak voorgelezen door de papa, maar de laatste tijd ontdekte de kleine dat ook mama niet slecht is. En op zijn school begeleid ik kinderen van het tweede en derde leerjaar met niveaulezen.

Nu ik na die periode van stilte die nieuwe boost heb gekregen, ben ik weer dagelijks bezig met schrijven. Samen met mijn werk als redacteur bij uitgeverij Zilverspoor/Zilverbron maakt dat me weer duidelijk waar ik goed in ben: taal.

Ze zeggen weleens: schrijver is een eenzaam beroep. Ik zie het anders. Hoewel schrijven ook voor mij een passie is, iets waar ik eigenlijk niet zonder kan, zou ik zonder mijn vrienden en mijn lezers toch erg weinig ‘goesting’ hebben om iets deftigs op papier te zetten. Motivatie om een afgerond, geloofwaardig en aanvaardbaar verhaal uit te werken, komt niet alleen voort uit jezelf, maar ook uit je omgeving: een fijne recensie, een kritische uiteenzetting waar je wat mee kunt, een compliment, iets waardoor je je ineens veel groter voelt dan je bent. Boost!

Voornemens

Een nieuw jaar is elke keer weer aanleiding tot lijstjes die uitpuilen van goede voornemens. Het heeft een beetje een louterend effect; na een heel jaar vol niet-volgehouden-goede-voornemens krijg je uiteindelijk toch weer de kans om die “gemiste kansen” goed te maken.

Het is best lang geleden dat ik nog echt een lijstje maakte met de start van het nieuwe jaar, maar deze keer kon ik er niet aan weerstaan. Terwijl buiten het vuurwerk gierend door de lucht danste, en we met het Scrabblebord tussen ons in de hoogst mogelijke woordwaarde probeerden te bemachtigen, stelde ik de Vraag: wat neem jij je voor? Vreemd genoeg bleek ik degene met de meeste voornemens. *kuch* Er is werk aan de winkel!

Wat schrijven betreft, denk ik dat mijn belangrijkste voornemen is: de roman uitwerken waarvan ik de synopsis al heb geschreven. En nog enkele korte verhalen op papier zetten, want op een of andere manier ligt dat me best goed.

En: relativeren, leren accepteren dat sommige dingen zijn zoals ze zijn. Het zijn levenslessen maar ervaringen en confrontaties waaraan ik me nogal snel emotioneel laat vangen – en om mezelf sterker te maken, mag ik dat eigenlijk niet meer doen.

En dan straks, wanneer het weer december is en de dagen kort en donker worden, en overal kerstlichtjes gloeien, dan wordt het weer tijd om dat lijstje op te diepen en te kijken wat en of er iets afgevinkt kan worden.

Ik ben benieuwd…!