Toen we een telefoontje kregen van onze dierenarts Joke
(Bergenstraat, Dessel) over een achtergelaten kitten van 5 maand met de vraag
of wij eventueel interesse hadden om ze tijdelijk op te vangen in de hoop dat
haar eigenaars contact zouden opnemen, kostte het een beetje overredingskracht
om manlief ervan te overtuigen dat dit voor een goede zaak was. Want uiteraard,
we hebben al 5 katten en een kitten erbij zou niet alleen de hiërarchie
overhoop gooien, maar ook de zorgen en verantwoordelijkheden vergroten. Het
feit dat de dierenarts er het hart van in was, omdat het kitten in kwestie –
Troeleke noemen we ze maar voorlopig – kerngezond is, en een prachtig dier
bovendien. De enige andere oplossing zou het asiel zijn, omdat ze natuurlijk
niet in de ziekenboeg kon blijven, en dáár zou ze pas echt dodelijk ziek kunnen
worden. Nee, dat risico wilden we toch niet nemen, en dus zei manlief “ja”. En
toen ik ‘m vroeg wat hem over de streep getrokken had, wetende dat als de
eigenaars het diertje niet komen ophalen, we Troeleke zelf zouden moeten
houden, zei hij: “Omdat ik van je hou.”
Marco weet natuurlijk hoe gek ik ben op katten, hoe het me
aan het hart gaat zoveel mogelijk dieren te redden.
En dus haalde ik Troeleke gisteren op.
Troeleke liep blijkbaar verloren in de tuin van een koppel waar reeds een hond en een kat leefden, en doordat ze er zo goed uitzag, meenden deze mensen dat ze na een poosje wel weer zou vertrekken. Niet was was minder waar: Troeleke bleef terugkomen. En dus brachten zij haar naar Joke.
Van bij het begin toonde ze zich al heel extravert en vinnig op een schattige manier. Ze kwam gelijk op me af, streek langs mijn been, maar de open deur van het kamertje waar de dierenarts haar had laten rondlopen, was een te grote uitdaging en ze speerde ervandoor. Gelukkig laat ze zich ook vrij gemakkelijk vangen ;-)
Het was toch met wat pijn in het hart dat de dierenarts afscheid van Troeleke nam. Ik snap ook perfect waarom: het is echt een ongelooflijk mooi dier, een getijgerde rosse met lang haar!
Troeleke liep blijkbaar verloren in de tuin van een koppel waar reeds een hond en een kat leefden, en doordat ze er zo goed uitzag, meenden deze mensen dat ze na een poosje wel weer zou vertrekken. Niet was was minder waar: Troeleke bleef terugkomen. En dus brachten zij haar naar Joke.
Van bij het begin toonde ze zich al heel extravert en vinnig op een schattige manier. Ze kwam gelijk op me af, streek langs mijn been, maar de open deur van het kamertje waar de dierenarts haar had laten rondlopen, was een te grote uitdaging en ze speerde ervandoor. Gelukkig laat ze zich ook vrij gemakkelijk vangen ;-)
Het was toch met wat pijn in het hart dat de dierenarts afscheid van Troeleke nam. Ik snap ook perfect waarom: het is echt een ongelooflijk mooi dier, een getijgerde rosse met lang haar!
Zodra we thuiskwamen, begon de kennismaking met zowel nieuwe
omgeving als vier nieuwsgierige en extreem achterdochtige katten. Vier, want de
vijfde, meneer Felix, had pas zeer laat op de avond door dat er een gaste was…
Geblaas en gegrom waren niet van de lucht, maar Troeleke liet zich niet doen.
Ze was heel vlot met het accepteren van de nieuwe situatie, ging spelen en eten
en drinken, en Marco was helemaal verkocht. Het was toen vooral Spook die het
meeste last van haar aanwezigheid leek te hebben: hij wilde zelf bij haar gaan
kijken, maar kreeg vervolgens een soort van angstaanval, die zich uitte in heel
snel ademen, blazen en grommen, en schuimbekken. Heel zielig. Maar het gebeurde
een keer of twee, drie en vervolgens ging hij bovenop de krabpaal liggen,
vanwaar hij ‘het erf’ goed in de smiezen kon houden.
Geen van ons is wakker geworden afgelopen nacht door vechtende katten of vallende bloempotten en ander klein grut.
Vanochtend lag er een briefje van manlief waarin hij stelde dat Troeleke goed gegeten had, en zelfs Spooks portie naar binnen gewerkt heeft. Bovendien loopt ze hier al rond alsof ze hier al jaren woont, de Troel.
Geen van ons is wakker geworden afgelopen nacht door vechtende katten of vallende bloempotten en ander klein grut.
Vanochtend lag er een briefje van manlief waarin hij stelde dat Troeleke goed gegeten had, en zelfs Spooks portie naar binnen gewerkt heeft. Bovendien loopt ze hier al rond alsof ze hier al jaren woont, de Troel.
Haar eerste pogingen tot contact verlopen intussen aardig,
mag ik wel zeggen. Haar speelse karakter brengt haar af en toe dicht bij een
andere kat, die dan heel verontwaardigd gaat blazen. Behalve Felix. Die miauwt
naar haar, kijkt naar haar en observeert haar doen en laten, en dat
betrekkelijk dicht in haar buurt. Zij komt ook naar hem, miauwt – nou ja,
‘blaasbalgt’ is een betere term – terug en probeert nu en dan dichter bij hem
te komen, daagt zelfs uit. De eerste ‘puma pounce’ deed ze bijna bovenop hem…!
En ze ging ook ineens achter Spook aan, toen die heel onnozel naar haar stond
te blazen. Dus ja, ze kan haar katje wel staan!
Op dit moment ligt ze uitgeteld op de bank te slapen.
Onze zoon is nog niet op. Ik vraag me af wat dat gaat geven, te meer omdat de katten dan ook ineens het hele huis weer tot hun beschikking hebben.
Maar wie dit prachtige tijgerkatje mist, neem alsjeblieft contact op met Joke Dilen, dierenarts in Dessel. Ik kan me voorstellen dat het verdriet groot moet zijn. Wij zorgen intussen goed voor haar.
Onze zoon is nog niet op. Ik vraag me af wat dat gaat geven, te meer omdat de katten dan ook ineens het hele huis weer tot hun beschikking hebben.
Maar wie dit prachtige tijgerkatje mist, neem alsjeblieft contact op met Joke Dilen, dierenarts in Dessel. Ik kan me voorstellen dat het verdriet groot moet zijn. Wij zorgen intussen goed voor haar.
