De polsschool: "Doet het pijn?" -"Nee, het is werkende spier!"

Sinds 17 juli ben ik begonnen bij de polsschool. Het is zoiets als rugscholing - kiné, ergo, m.a.w. leren hoe je met je polsen en handen omgaat, en hoe je in het dagelijkse leven niet meer vanuit je polsen maar vanuit je armen handelt. 

Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het eigenlijk niet. 

Zie het als een opnieuw ontdekken van spieren in je armen waarvan je niet had gedacht dat ze nog bruikbaar waren. Door de fibromyalgie-pijn heb ik mijn lichaam lang ontzien. Ik ben door een hele fase van 'leren omgaan met grenzen' gegaan, en het einde daarvan is eigenlijk nog lang niet in zicht, maar door de polstherapie realiseer ik me weer hoe de pijn van wérkende spieren voelt. Wat een zaligheid om zo'n pijn te mogen ervaren! De oefeningen zijn behoorlijk pittig, maar ik heb goede leermeesters en ik ben - verrassend genoeg - heel gedisciplineerd om de oefeningensessies thuis voldoende te herhalen. 

Een bijkomend pluspunt is dat ik nu nog meer gemotiveerd ben om mijn rugoefeningen te doen. Die deed ik wel al, maar niet gecontroleerd genoeg. Het gaat hier voor een heel belangrijk deel om tijdmanagement en om fysieke stabiliteit. Na een hele periode van kwakkelen is er nu eindelijk wat meer rust - mijn hubbie komt 's avonds thuis nu hij niet meer op hotel hoeft te blijven voor zijn werk, en neemt daarmee een stuk van de taken over die ik normaal allemaal deed: keuken opruimen, kattenbakken, bad- en slaapritueel met de kleine draak... Er wordt zo meer ruimte gecreëerd voor mij om enerzijds op adem te komen na weken lange en intensieve dagen, en anderzijds om de oefeningenreeks echt goed te doen - volledig, en niet maar gedeeltelijk vanwege te veel pijn en/of te moe.
En hé, vanavond kon ik voor het eerst sinds heel lang mijn rugoefeningen meteen goed uitvoeren, zoals het hoort, en niet met horten en stoten zoals ik het al te lang gewend was!

Ik heb nog nooit eerder ergotherapie gehad, maar het heeft me nu al de ogen geopend van hoeveel dingen ik verkeerd doe/heb gedaan. Potten opendraaien, groenten schillen en snijden, dozen dragen, schrijven, zelfs douchen (ik moet een spons gebruiken!). Ik heb nu een ergonomische dunschiller van Oxo in bruikleen, evenals een kartelmes met het handvat van een zaag - erg stoer, en het werkt bovendien inderdaad, al is het even wennen aan de houding van mijn arm en het feit dat het snijden met zo'n mes niet anders dan vanuit je schouder en elleboog kan komen.

Ik ben getest aan de computer om te zien hoeveel kracht k heb, zodat de oefeningen deftig konden vastgelegd worden, en ik mocht een hand-dynamometer proberen fijnknijpen. Hoewel mijn kracht in mei 22 kg was, bleek het in juli maar 16 te zijn. Verrassend genoeg zijn we nu een maand later en zit ik - weer - rond de 22. Ik zou dus durven beweren dat die paar handsessies al beterschap brengen: de kiné-oefeningen die bedoeld zijn om mijn polsen te stabiliseren en vanuit die positie te handelen, zorgen inderdaad ook voor mijn handspieren! Ik heb laatst ook mogen oefenen met een bord vol staafjes en daarna een met spijkers, die ik eruit moest halen met een stabiele pols en dan naderhand weer terugzetten - ik kan je verzekeren: dat was geen kattenpis... 

Er wordt inmiddels in het verlengde van de kinetische ketting ook aan mijn houding gewerkt: ik word geoefend in het goed positioneren van mijn schouders en mijn bekken. Ook daar geldt dat het bizar is spieren te gebruiken die overduidelijk te lang niet meer gebruikt zijn. Een verkeerde houding, om de pijn in mijn rug zoveel mogelijk te verzachten, heeft geresulteerd in een verkorting van mijn borstspieren (onder andere), waardoor het naar achter-en-omlaag brengen van mijn schouders een pijnlijke affaire is. Pijn van werkende spieren.

Het is wel super fijn dat de kinesisten en ergotherapeuten daar enorm tevreden zijn met de vooruitgang: ik ben blijkbaar nogal snel met het onder-de-knie-hebben van de oefeningen en de uitvoering ervan. 

En verdorie, het voelt gewoon goed! 

De pijn van werkende spieren is zoveel beter en hoopvoller dan de ergerlijke, dagelijkse F-pijn. 

Tijger is terug!

Zaterdagochtend, 1/8/2015, 7u30. De katten mochten uitzonderlijk vroeg naar buiten. Het beloofde mooi weer te worden, we hoefden op zich nergens heen, dus er was geen reden dat ze niet konden. Maar nog geen tien minuten later, terwijl ik net aan de koffie zat en aan een nieuwe blog begonnen was, hoorde ik fel geblaas bij de tuindeur.

Mijn eerste idee was dat de deur dichtgevallen was en het nu bonje was tussen een paar katten die naar binnen wilden. Ik verdacht vooral Sayath van weer een dramaqueenscène. In de keuken zag ik dat het inderdaad de deur was die op een hele kleine kier dicht en toen ik hem opende, stond daar geen Sayath, maar een blazende Bowie - en op de drempel stond Tijger.

Het duurde even voor het tot me doordrong.

Tijger was terug!

En potverdorie, hij keerde zijn kar alweer!

"Oh nee," mompelde ik, "jij gaat nergens heen!" en ik graaide hem van de grond. Niet dat hij tegenstribbelde, hij leek het allemaal best te vinden. En eenmaal binnen werd duidelijk dat hij niet alleen vermagerd was, maar ook de knuffels heel erg gemist had. Hij kwam steeds bij me terug.

Het grootste deel van de dag heeft hij geslapen. Hij kwam beneden om te eten, even te mekkeren voor de deur in de stille hoop dat een van ons die zou opengooien, wat uiteraard niet gebeurde, en ging toen maar terug naar boven.

De andere katten hadden we in een mum van tijd binnengehaald - nu Tijger terug was, moest hij toch zeker een dag of twee binnen blijven, en dan zijn alle katten gelijk voor de wet. Bovendien zagen wij heel snel dat het nuttig was om ze weer aan elkaar te laten wennen. 

Bowie liep Tijger overal achterna, zelfs nu nog, 5 dagen sinds hij terug is. Lapje en Troel bliezen en gromden naar hem; nu doet alleen Troel dat nog, maar Lapje negeert hem. Het lijkt alsof ze echt heel, heel pissed is dat hij het lef had haar veertien dagen alleen te laten. Spook laat het allemaal koud, maar dat is een kat die zelfs niet verpinkt als het gigantisch onweert, dus veel zegt dat niet. Sayath daarentegen loopt nog altijd met wijde bogen om Tijger heen.

Maandagavond heb ik hem bij onze lieve dierenarts laten chippen. Enerzijds is het een geruststelling dat hij zelf de weg naar huis vond, anderzijds willen we een volgende keer niet het risico lopen dat hij bij een  asiel of dierenarts terechtkomt zonder dat die gegevens kan vinden over hem. Het wordt tijd dat bij wet vastgelegd wordt dat niet alleen honden maar ook katten gecontroleerd moeten worden op een chip. Ik vond via een website voor vermiste dieren de melding dat een kat na 7 jaar (!) eindelijk terug thuis was: dat dier was echt gechipt, maar niemand had in al die tijd de moeite genomen een keer te kijken…

Vandaag mocht Tijger voor het eerst weer naar buiten. Hij is een doler. Hij patrouilleert graag. Hij is geen kat om dag in dag uit binnen te zitten. Zes keer kwam hij braafjes terug de tuin in vandaag. 

Om half zes besloot ik het lot niet te tarten - hoe later op de avond, hoe groter de goesting om weg te blijven - en deed behoedzaam de deur dicht. Hij had het niet eens door.

Nu is alleen zijn zusje Lapje nog buiten, maar zij voelt geen enkele behoefte om verder dan de tuin te gaan. Zij kan er ook niet uit. De enige die de sprong waagt, is Tijger.

Via deze weg wil ik een heleboel mensen bedanken: niet alleen mijn vrienden die mijn berichten via Facebook volgden en zelfs deelden, maar ook de vrijwilligers van binnenbeest.be, gevondenenvermistehuisdieren.be, CAD, en vermistekatten.be - mensen die zich elke dag weer inzetten om verloren gelopen en vermiste katten (en andere huisdieren) terug thuis te helpen komen. Het feit dat Tijgers fiche zo snel verspreid kon worden, gaf niet alleen hoop maar ook veel steun. 

Dank jullie wel, allemaal!