Hoe meer ik groei, hoe meer ik me realiseer hoe groot het verlangen naar verbondenheid is. En dan toch meer bepaald de verbondenheid met familie. Ik merk het als ik tv-series kijk, waar de ouders en het (volwassen) kind een heerlijke, liefdevolle relatie hebben. Begrijp me niet verkeerd, ik weet heus wel dat dat in mijn geval onmogelijk is. En ik ben blij dat mijn zoon tenminste weet hoe goed het voelt thuis te komen in de liefdevolle armen van zijn moeder, wanneer hij afgezet wordt door zijn vader. Maar er is toch een gemis.
Het is omgaan met wat er gebeurd is, de banden die moedwillig doorgesneden zijn, het verraad dat gepleegd is, het vertrouwen dat zo vaak geschonden is, de leugens waarmee ik opgroeide. De overtuiging dat wat mis ging hoe dan ook mijn fout was, omdat het gewoon altijd zo gezegd werd. Dat juk heb ik moedwillig gedragen, vanuit het rotsvaste geloof dat ik voor niks deugde, tot ik vorig jaar mijn therapeute vond - de eerste die bevestigde dat ik een trauma heb overgehouden aan mijn kindertijd, de eerste die ook de gebeurtenissen van mijn huwelijk traumatiserend noemde. Het is een verwikkeling van nare ervaringen en problematische hechting waardoor mijn wereldbeeld danig ... laten we zeggen, verstoord is. Ik merk dat ik nog altijd waakzaam ben. Het is niet zozeer dat ik mijn openheid afrem, maar dat ik selectiever ben met wat ik deel. In een respons op wat ik meemaakte, heb ik altijd de neiging gehad om heel open te zijn over alles, maar dat heeft zich meermaals tegen me gekeerd.
Mijn openheid op Instagram heeft een belangrijke verbondenheid opgeleverd. Het is zowel een bevrijding als een ongelooflijk gevoel dat mijn echtheid en mijn eerlijkheid zo gewaardeerd worden. En ze helpen me deel uit te maken van een gemeenschap die landsgrenzen overschrijdt. Ik ben ervan geschrokken hoeveel mensen hetzelfde hebben meegemaakt, of nog meemaken. Ik ben verrast door het aantal mensen dat gebukt gaat onder chronische pijn. Ik heb er geweldige mensen leren kennen, die mij op hun beurt overeind houden terwijl ik probeer mijn weg te vinden uit de verweven trauma's. In dat opzicht zijn we verbonden - niet alleen door een gedeelde pijn, door gedeelde ervaringen maar vooral door liefde en positiviteit, - en ben ik niet alleen, ook al zit ik alleen thuis.
En toch.
In een van de eerste sessies met mijn therapeute ontviel me hoe hevig ik verlang naar een moeder die blij is met mij, die blij is wanneer ze me ziet en haar armen wijd spreidt om me vast te pakken - en terwijl ik die woorden eruit gooide, huilde ik zowat de ogen uit mijn hoofd. Ja, dat verdriet zit er nog steeds, verdriet om iemand die er eigenlijk nooit is geweest: een liefhebbende moeder die haar dochter helpt en steunt en aanmoedigt. In haar jaloezie en nijd slaagde mijn moeder erin mijn hele kernfamilie tegen me op te zetten en van me te vervreemden, en mij te laten geloven dat ik er niet mocht zijn. Nu ik die cirkel doorbreek, en op zoek ben, moet, naar mijn echte zelf, onder al die lagen toxiciteit en leugens, komt ook de rauwheid van de eenzaamheid terug. Het overvalt me meer en meer.
Ik prijs me daarom intens gelukkig met mijn kleine cirkel van vrienden, met wie ik een waardevolle, liefdevolle band heb opgebouwd, waarin respect en vertrouwen primeren. Deze cirkel is een beetje als de familie die ik zelf koos. Ook al blijft die waakzaamheid, die er zo diep ingebakken zit, op waakvlam staan. Door middel van meditaties probeer ik die te accepteren en dan meer los te laten, en ik hoop dat ik op een dag niet meer bang ben dat ook deze cirkel uiteen valt en mij alleen achterlaat. Voor mij blijft die angst, die zo diep geworteld zit, mijn grootste hindernis voor verbondenheid. En van daaruit dreigt steeds de schaduw van een trauma-respons: dat ik me afwijzend en afstandelijk begin op te stellen, en zo zelf zorg voor een breuk. En dat wil ik niet meer; het is niet wie ik ben, omdat ik me niet langer zie als een willoze speelbal. Het is ook niet zoals mijn vrienden me zien, zij zien soms dingen aan mij die ik zelf nog moet ontdekken, goede dingen, gegroeide dingen.
Daarom is het ook zo belangrijk dat ik deze therapie en de meditaties, dit nieuwe pad dat ik bewandel, doorzet. Ook al betekent dat dat ik dat specifieke verlangen naar verbondenheid vaker als een intens verdriet over me heen krijg.
Ik kan dat wel aan.
