De papieren mallemolen

Voor alles heb  je papieren nodig. Liefst zo veel mogelijk en liefst gisteren bij de betrokken diensten dan morgen. Telkens ik half januari een brief van het ziekenfonds krijg, waarin ik vriendelijk verzocht wordt het bijgevoegde document 225 - dat mijn jaarlijks inkomen samenvat - ingevuld voldoende gefrankeerd terug te sturen tegen 31 januari, krijg ik een impulsieve paniekaanval. 

Ten eerste, de post is langzaam De post bedeelt maar twee keer per week brieven. Dus tegen de tijd dat ik deze vriendelijke oproep krijg, heb ik maar een dikke werkweek meer om te reageren, en de nodige (overheis)documenten te verzamelen én op te sturen. Geen sinecure als er ook internationale documenten afgegeven moeten worden om te bewijzen hoeveel kinderbijslag er al dan niet ontvangen is.

Ten tweede, indien het document niet binnen termijn is ontvangen, verlies ik mijn uitkering, of toch een behoorlijk significant deel ervan. 

Ik had best wat emailverkeer betreffende deze deadline met de betrokken instantie van het ziekenfonds. Los van de verkeerde informatie die me verstrekt werd, had ik uiteindelijk wel alles in orde, stuurde het hele pakketje op 25 januari op en dacht: alles is in orde.

Tot ik drie dagen geleden mijn uitkering kreeg, gekortwiekt met ongeveer een derde.

Vooraf was er geen waarschuwing, geen reminder, geen enkele communicatie betreffende een ontbrekend document 225, waar het dus aan zou liggen. Geen document staat gelijk aan vermindering van het dagbedrag na drie maanden waarin ze het document niet ontvangen  hebben. Vreemd wel. Drie maanden waarin zij zelf toch even aan de bel hadden kunnen trekken.

Nu, vlak voor het weekend, moet ik dit alles in orde zien te krijgen omdat de rekeningen moeten betaald worden. Als maandag de huur eraf gaat, sta ik in de min. Gisteren heb ik pas in de namiddag een eerste reactie gekregen, waarop ik naast mijn ongenoegen ook een kopie van het nodige document doormailde, alsook het emailverkeer van 26 januari met drie verschillende personen. Waarop dan geen reactie meer kwam, noch in januari, noch gisteren.

Het was fijn geweest als ik een dossierbeheerder had met wie ik gewoon direct contact kan nemen indien zich iets gelijkaardigs voordoet. Nu word ik, net als in januari, van het kastje naar de muur gestuurd, en krijg ik stiltes als reactie op mijn vragen, wat neigt naar toxisch gedrag t.o.v. mensen die sowieso al letterlijk lager op de sociale ladder staan. 

Ik hoop dat er in de loop van de komende paar uren toch nog een reactie kan komen. Ik zie het niet zitten om te telefoneren en dan net niet uitgekafferd en beschuldigd te worden. Jammer dat er op vrijdag bij de ziekenfondsen maar een halve dag gewerkt wordt...

Wanneer is genoeg genoeg?

Sinds ik gescheiden ben, vijf jaar geleden, vecht ik elke dag een pittige financiële strijd met de kosten die bij het dagelijkse leven komen kijken. Het is een wikken en wegen, wanneer ik vind dat het tijd wordt om hulp van het OCMW in te roepen. Wanneer is genoeg genoeg?

Als chronisch zieke die zelfs niet meer mag werken, ben ik afhankelijk van een invaliditeitsuitkering, en hoewel ik besef dat ik bij de gelukkigen hoor die meer dan het minimum krijgt, moet ik daarbij noteren dat mijn jaarlijkse belastingaanslag meer bedraagt dan een maand uitkering. Wat velen uit het oog verliezen, is dat deze uitkeringen bruto zijn en dat er niks aan belasting wordt ingehouden. Dat komt dus allemaal ineens, graag te betalen binnen twee maanden. Ik heb al elk alleenstaand jaar een afbetalingsplan nodig gehad, en zelfs dat was met moeite haalbaar.

Voor de duidelijkheid: ik ga niet op vakantie, ik ga niet naar de cinema, ik koop zelden nieuwe kleren of schoenen, zelfs voor een museumbezoek met mijn zoon moet ik ver op voorhand beginnen sparen. Meer dan de helft van de maandelijkse uitkering gaat naar vaste kosten. Er blijft met moeite geld over voor boodschappen, en ik heb mijn spaargeld moeten gebruiken voor rekeningen. De auto heb ik vorig jaar verkocht, en zelfs daarvan heb ik niets meer over - belastingen, rekeningen, een kromme maar volkomen legale verzekeringsverplichting met de huisbazin en onverwachte dierenartskosten, en bam, ik kijk weer tegen een put aan die met de volgende uitkering weer gedicht moet - ten koste van de nieuwe rekeningen die alweer staan te dringen. Moest ik niet beter weten, ik zou denken dat ik nooit hen geleerd om met geld om te gaan, een gegeven dat door het OCMW een paar jaar geleden ontkracht werd bij het nakijken van mijn uitgaven, omdat ik toen ook een "genoeg" had bereikt na een jaar lang te hebben getracht om mijn hoofd boven water te houden. Dat het OCMW toen niet verder betrokken hoefde te worden, had ik te danken aan hulp uit compleet onverwachte hoek, waar ik zeer dankbaar voor was, en nog steeds ben. Maar financiële hulp geven is vanzelfsprekend begrensd, en ik schaamde me er ook enorm voor. Uiteindelijk komt ook daar een "genoeg".

Er zijn voldoende dingen waarop ik al bespaar, maar dat zijn vaak kleine dingen, omdat ik sowieso al zuinig ben. Ik kan nog hier en daar schuiven - abonnementen stoppen die mijn mentale welzijn op peil houden, zoals de krant, luisterboeken, youtube zonder al die hinderlijke reclame tijdens de educatieve traumaverwerking video's van Irene Lyon. Maar die staan voorlopig nog achteraan, omdat ik bang ben dan volledig in een zwart gat te vallen. Grote bezorgdheid is er echter ook met het oog op de eindafrekening van onze energie, die in september komt. En met een tiener die volop in de groei zit, wil ik ook niet in extremis beknibbelen op boodschappen. Die jongen heeft zowat altijd honger en ik wil hem geen goedkope maagvullertjes geven, maar voedzame dingen. En die kosten, natuurlijk. 

Dat ik vorige week aan de tandarts moest laten weten dat ik liever pas volgende maand kom, omdat ik het me dan kan veroorloven, is op zich al een behoorlijke rode vlag. Ik hoop dat ik mijn "genoeg" echter toch nog een beetje voor me uit kan schuiven. Opnieuw de stap naar het OCMW zetten, blijft emotioneel erg, erg moeilijk.