Thanksgiving

Ik weet het, we kennen hier geen officiële feestdag waarop dankbaarheid zo centraal staat als de Amerikaanse/Canadese Thanksgiving. En toch vind ik het - voor mezelf en mijn gezin - belangrijk om stil te staan bij wat we hebben. Want er is elke dag wel iets om dankbaar voor te zijn, alleen staan we er gewoon veel te weinig of zelfs niet bij stil.

Want dankbaarheid gaat van iets kleins - een kop koffie - naar iets groots - je realiseren dat je het ondanks al je eigen miserie toch echt nog zo slecht niet hebt. 

En al lijkt de ellende en de pijn en het verdriet soms niet te overzien, het helpt om te kijken naar wat er is, Tel je zegeningen. Voel de knuffels, hoor het gelach van en zie de schitterende ogen van de vrienden om je heen, hoor hun woorden van gedeelde blijdschap en gedeeld  verdriet, wees je bewust van de zon die op je gezicht schijnt, voel de koude wind in je haar - en wees blij dat je leeft. 

Het is niet altijd makkelijk, maar het is wel de moeite waard om over na te denken. En misschien ook te proberen. Een verandering van mindset. Vol dankbaarheid voor wat je hebt en wie je bent. Ik probeer het opnieuw, na een hele lange bijzonder moeilijke periode - en ik kan alleen maar zeggen dat het voorlopig zijn effect niet mist. Soms valt het dan vanzelf op zijn plooien. :-)

November

Het is weer november. Voor mijn lijf betekent dat weer afzien. Kou en nattigheid hebben een nogal versterkend effect op de fibromyalgie en reuma, dus de laatste dagen voel ik me zo zwaar als een olifant en beweeg ik me door stroop in plaats van door lucht, en kost zelfs fietsen op mijn megasuperfantastische e-bike me moeite. 

Het wordt dus ook weer een tijd van afwegen. Kiezen tussen wat belangrijker is en wat niet, wat leuker lijkt en wat niet - en dan natuurlijk ook daar weer de prijs voor betalen. Mentaal wordt het dus ook weer zwaar. Iets waar ik heel erg tegenop zie, omdat ik gewoon wil doen wat iedereen doet. Zelfs al weet ik dat ik dat niet kan.

Anderzijds: het is ook weer de tijd voor warme choco, lekker warme dekentjes, hete douches, heerlijk ontspannend bad, knuffels met katten en zoon, en in de watten gelegd worden door echtgenoot-lief. En natuurlijk, de virtuele knuffels van vrienden met wie je niet kunt afspreken door gebrek aan energie. 

It's November again. For my body, that means suffering all over again. The cold and moist have an aggravating effect on the Fibromyalgia and rheuma, so for the last couple of days I feel as if I'm as heavy as an elephant, and I move through syrup instead of air, and even the cycling on my megasuperfantastic e-bike takes the best of me.

That also means it's time for weighing out things. Choosing between what's more important and what's not, what seems more fun and what does not - and then of course there is that price to pay. So mentally, it's going to be tough yet again. Something I never look forward to, because I so much want to do what everyone else is doing. Even knowing that I simply am not able to.

On the plus side: it's also time for hot chocolate, warm blankies, hot showers, nice relaxing baths, cuddles with cats and son, and being taken care of by my hubbie. And of course, the virtual hugs from friends, who you cannot meet up with due to lack of energy.

Accepteren

Wijze woorden in de nieue Flow: “With the new day comes new strength and new thoughts”, ooit gesproken door Eleanor Roosevelt (1184-1962).

Voor iedereen zullen die wel een andere betekenis hebben, afhankelijk van persoonlijke bagage, achtergrond en actuele situatie. Voor mij duiden ze op accepteren. Accepteren van wat ik niet kan veranderen.

Er zijn altijd wel dingen in je leven die je graag anders had gezien, maar waarop je weinig tot geen grip hebt om ze in de ‘goede’ richting te duwen: betere werktijden, minder dure crèche, minder gehannes in de supermarkt, socialere autobestuurders. Maar ook een gezonder lijf, minder stress en meer genieten van het moment kunnen daartoe behoren – dingen die je eventueel wel kunt bijsturen, maar die grotere offers vergen dan een paar keer per week vroeg uit de veren of elke dag een glas versgeperst sap naar binnen kappen – of zo is de algemene opinie.

Minder stress ligt nochtans wel binnen handbereik indien je van binnenuit een ander standpunt inneemt. Niet die van het ondergaan, het passief en lijdzaam over je heen laten komen, maar het actief opvangen, bestuderen en zoeken naar mogelijkheden. Waar komt je stress vandaan, wat kan je eraan doen, hoe ga je het doen?

Elke levensfase brengt zijn nieuwe, unieke uitdagingen met zich mee. Sommige zijn makkelijk te tackelen, andere vragen meer inspanning. Veel meer. Het is snel gezegd dat je iets waartegen je niet kunt vechten maar gewoon moet aanvaarden. Een chronisch ziek lijf bijvoorbeeld. Leer er maar mee leven. Of het verlies van je baan dóór dat chronisch ziek lijf: ach, helaas, je went er wel aan. Klopt, is ook zo, maar het vergt behoorlijk wat mentale energie om te ‘accepteren’ dat wat was niet meer terugkeert. In zo’n geval gebeurt accepteren in de eerste plaats bij jezelf.

Tel je zegeningen, sprak mijn schrijfmentor tot mij, jaren geleden. Tel je zegeningen, en tel ze elke dag. Ja, ook dat is een vorm van accepteren, alleen meer in de zin van berusting, voor mij. Ik tel mijn zegeningen, ik heb er genoeg. En toch zijn er dingen – fundamentele dingen die ik ooit onverwoestbaar en onveranderlijk beschouwde – die ik vandaag nog net zo onverwoestbaar en onveranderlijk had willen zien.

Wat vroeger gold, is geen vanzelfsprekendheid voor het heden, laat staan voor de toekomst – en ook daar is accepteren de beste manier om met de niet te veranderen veranderingen om te gaan. Jawel. Makkelijk, hè? Ik wou dat het ook zo makkelijk om te doen was.

Ik bots nog elke dag tegen die deur van de Verwachting en de Veronderstelling. Sommige gedragingen en reacties zijn immers zo hard ingesleten, door het vertrouwde van vroeger, dat ze moeilijk om te buigen zijn naar een aanpassing aan de nieuwe situatie. Accepteren is niet alleen een mentaal proces, maar ook een gedragsmatig proces. Er moet ook de bereidheid zijn om te willen aanpassen, om te wíllen ombuigen en van daaruit gedrag daarop af te stemmen. Een banaal verhaal; ik heb nu een elektrische fiets waarmee ik ons draakje naar school kan brengen. Mega-positief. Ik heb meer energie, meer kracht en ook meer goesting om actief bezig te zijn overdag. En dan merk ik dat ik, wanneer ik thuiskom, toch de neiging heb om eerst op de bank neer te ploffen alsof ik net de Himalaya heb beklommen – terwijl dat niet eens meer nodig is. Mijn nieuwe situatie van ‘minder getergd’ en ‘minder buiten adem’ en ‘minder zwak’ kost me af en toe behoorlijk wat energie *grijns*

Natuurlijk, dit laat zich schrijven als een luxeprobleem, maar voor elk probleem lijkt de basis me hetzelfde: kijken naar wat er is, naar wat je wilt, of je het überhaupt (wilt en) kunt ombuigen en indien niet: of je wilt proberen accepteren.

In relaties gaat het dan om samen willen werken aan iets gedeelds, aan iets van intiem geluk waarin je je allebei veilig en geborgen weet. Heb je een kind, dan hoort dat kind er ook bij: geborgen in dat nest dat je gevormd hebt, je moet rekening houden met elkaar. Accepteren van elkaars eigenaardigheden lijkt logisch, maar is in de praktijk een stuk moeilijker. Kijk maar eens naar het spreekwoordelijke dopje op de tube tandpasta. En toch.

Verwachting en Veronderstelling zijn hier cruciale begrippen. Shakespeare zei het al: “Expectation is the root of all heartache.” Maar iedere relatie brengt een bepaalde verwachting met zich mee: dat het goed loopt, dat je op elkaar afgestemd raakt, dat je je verbonden voelt. Wanneer die – in mijn ogen – basisverwachting er niet kan zijn, kan je dan nog spreken van een gezonde relatie? Ik weet het niet zeker. Wat ik wel weet, is dat te hoge verwachtingen en te veel veronderstellingen tot een chaotische puinhoop van miscommunicatie en frustratie leiden – waardoor voor mij communicatie een belangrijke rol speelt in het accepteren, niet alleen binnen de relatie, maar ook daarbuiten, in het algemeen.

Terwijl ik dit zo opschrijf, klinken Roosevelts woorden in mijn achterhoofd, als de echo van een belofte, iets waaraan ik me kan optrekken als de dag van vandaag niet lukt: er is altijd de dag van morgen. Dan voel ik me weer anders, dan zijn er nieuwe kansen en nieuwe gedachten om te overwegen. Maar altijd tel ik mijn zegeningen. Dat zijn de échte zekerheden. Dat heb ik al lang en breed geaccepteerd, ook al laat ik me af en toe nog vangen aan impulsieve reacties. Maar dat zal ik dan ook weer van mezelf moeten accepteren. Word ik op de duur nog blij van ook *grinnik*

Blue Monday

De maandag van de laatste volle januariweek zou – naar men zegt, volgens bepaald (pseudo-)wetenschappelijk bewijs geleverd door de vader van de Blue Monday Cliff Arnall – de zwaarmoedigste dag van het hele jaar zijn. De reden: omdat men niet alleen hunkert naar de lente en maandag de eerste dag van de werkweek is, maar ook omdat al die prachtige voornemens die tijdens het rituele Oudejaaravondfeest onder luid trompetgeschal verkondigd zijn, nu reeds niet gehaald zijn.

Scusi?

Toen ik het in de krant las, die bewuste maandag, moest ik wel lachen. Voor mij geldt die Blue Monday-theorie alleszins niet. En blijkbaar voor de mensen die ik erover aansprak, ook niet. 

Commercieel is het natuurlijk goed gezien: wie depressief is, voelt zich misschien beter met een nieuw paar schoenen of een nieuw kleedje, of een doos pralines of een dvd-box van ’t een of ’t ander. Tijdens het zoeken naar een leuke afbeelding voor bij deze blog vond ik genoeg advertenties voor "10% off, Blue Monday Sale"...

Toegegeven, mijn voornemens zijn inderdaad niet allemaal even geslaagd, en het is nog maar eind januari. Maar al neem ik het mezelf erg kwalijk – per slot van rekening maakte ik die voornemens niet voor niets! – maar ik besluit dan heel wijs om er iets mee of aan te gaan doen. En dan maak ik over enkele maanden nog wel eens een evaluatie. Of je je voornemens houdt of niet, is uiteindelijk wel een eigen verantwoordelijkheid – er zijn weinig andere mensen die je daarvan de schuld kunt geven.

Neerslachtig worden vanwege het donkere weer is wel iets anders: het zijn nogal gloomy dagen de laatste tijd, koud en nat, met een ijzige wind die dwars door al mijn laagjes zorgvuldig gekozen kledij heen – dan heeft ons draakje van bijna vier het toch makkelijk, zo veilig achter mama’s rug op de fiets, die de wind trotseert met alle elektrische kracht van die zalige batterij.

De laatste paar dagen schijnt de zon wat meer, en dan voel ik me toch fysiek ook al een stuk lichter. Zelfs al kan ik niet doen wat ik gepland had om te doen, wegens buikgriepzieke kleuter. Toch heb ik vandaag onkruid gewied – lekker in de tuin, handen in de aarde, vogelgezang om me heen en de snoeischaar van de buurman op de achtergrond. Met een half oog op het huis gericht, mocht ik ons draakje ineens aan het raam zien staan.

Met een kind om me heen voelt de winter trouwens sowieso al minder donker, want ik heb altijd wel iets om me druk om te maken, haha. Ik heb gewoon ook niet altijd zoveel tijd meer om me zwaarmoedig te voelen over gemiste voornemens.

En als het te donker wordt, steek ik wel een triljoen theelichtjes aan.

(P.S.: ja, ik had deze blog misschien beter op een Blue Monday geschreven. Misschien was dat logischer. Maar logica en ik zijn nooit dikke vrienden geweest.)

Boost

Niets leuker voor een schrijver dan complimenten te krijgen over je werk. Doorgaans gebeurt dat vlak na het verschijnen van een nieuwe publicatie. Wanneer het een tijdje stil geweest is, wanneer nieuw werk al geruime tijd in de diepvries heeft gelegen, dan is het niet meer dan logisch dat ook complimenten langzaam uitblijven.

Na de publicatie van Isangraille, het laatste deel van Zeríans Vloek, wist ik lange tijd niet meer wat gedaan. Telkens ik de pc opende, klikte ik uit pure gewoonte de folder met alle werk rond die fantasyreeks open – het kostte tegen alle verwachtingen in behoorlijk wat moeite om te accepteren dat het afgelopen was. Ook al liet ik een deur op een kier staan in dat allerlaatste hoofdstuk. Het blijft toch maar de vraag of lezers op een vervolg zitten te wachten, en dat nog los van het feit of ik het nog wel zou kunnen.

Ik heb namelijk geen fantasy meer geschreven sinds de verschijning van Isangraille. Op een of andere manier lijkt het me niet helemaal meer te lukken. Ik heb me toegelegd op alledaagse verhaalopzetten, in korte verhalen maar ook in lange termijnprojecten en in blogs, maar het is pas sinds kort dat ik me weer geëngageerd genoeg voel om de ideeën in mijn hoofd aan papier toe te vertrouwen.

De twee afgeronde korte verhalen die ik schreef, werden door de enkele vrienden die eerder al proeflazen, best goed onthaald. Dat was een eerste teken aan de wand: ik kan het nog, schrijven. Fijne gesprekken met een lieve vriendin (die me als extra aanmoediging een plotschriftje gaf) zorgden ervoor dat dat teken aan de wand een blijver was. Daarna kwamen de onverwachte mail van een uitgever die graag met mij wil samenwerken, en de vraag van een andere uitgever om een bijdrage te leveren voor een themanummer – dat gaf me een heuse schop terug op het schrijverspad.
Ook lezen heeft zijn positieve effecten op mijn hernieuwde liefde voor verhalenweverij niet gemist. Doorgaans wordt onze kleine draak voorgelezen door de papa, maar de laatste tijd ontdekte de kleine dat ook mama niet slecht is. En op zijn school begeleid ik kinderen van het tweede en derde leerjaar met niveaulezen.

Nu ik na die periode van stilte die nieuwe boost heb gekregen, ben ik weer dagelijks bezig met schrijven. Samen met mijn werk als redacteur bij uitgeverij Zilverspoor/Zilverbron maakt dat me weer duidelijk waar ik goed in ben: taal.

Ze zeggen weleens: schrijver is een eenzaam beroep. Ik zie het anders. Hoewel schrijven ook voor mij een passie is, iets waar ik eigenlijk niet zonder kan, zou ik zonder mijn vrienden en mijn lezers toch erg weinig ‘goesting’ hebben om iets deftigs op papier te zetten. Motivatie om een afgerond, geloofwaardig en aanvaardbaar verhaal uit te werken, komt niet alleen voort uit jezelf, maar ook uit je omgeving: een fijne recensie, een kritische uiteenzetting waar je wat mee kunt, een compliment, iets waardoor je je ineens veel groter voelt dan je bent. Boost!

Voornemens

Een nieuw jaar is elke keer weer aanleiding tot lijstjes die uitpuilen van goede voornemens. Het heeft een beetje een louterend effect; na een heel jaar vol niet-volgehouden-goede-voornemens krijg je uiteindelijk toch weer de kans om die “gemiste kansen” goed te maken.

Het is best lang geleden dat ik nog echt een lijstje maakte met de start van het nieuwe jaar, maar deze keer kon ik er niet aan weerstaan. Terwijl buiten het vuurwerk gierend door de lucht danste, en we met het Scrabblebord tussen ons in de hoogst mogelijke woordwaarde probeerden te bemachtigen, stelde ik de Vraag: wat neem jij je voor? Vreemd genoeg bleek ik degene met de meeste voornemens. *kuch* Er is werk aan de winkel!

Wat schrijven betreft, denk ik dat mijn belangrijkste voornemen is: de roman uitwerken waarvan ik de synopsis al heb geschreven. En nog enkele korte verhalen op papier zetten, want op een of andere manier ligt dat me best goed.

En: relativeren, leren accepteren dat sommige dingen zijn zoals ze zijn. Het zijn levenslessen maar ervaringen en confrontaties waaraan ik me nogal snel emotioneel laat vangen – en om mezelf sterker te maken, mag ik dat eigenlijk niet meer doen.

En dan straks, wanneer het weer december is en de dagen kort en donker worden, en overal kerstlichtjes gloeien, dan wordt het weer tijd om dat lijstje op te diepen en te kijken wat en of er iets afgevinkt kan worden.

Ik ben benieuwd…!