Blij zijn met wat je hebt

Het is niet zo vanzelfsprekend deze dagen om stil te staan bij wat er is, bij wat je hebt, en daar dan ook tevreden mee te zijn. Op een of andere manier, om een of andere reden zijn we altijd op zoek naar meer, naar beter, naar hoger, dieper, verder. Maar of we daar gelukkiger door zijn of worden?

Er is uiteraard al veel onderzoek verricht naar geluk en wat we kunnen doen om die staat te bereiken. Leo Bormans schreef er een interessant boek over "Geluk, The World Book of Happiness", dat ik zelf ook las, en waaruit ik enerzijds onthou dat we inderdaad gelukkiger zijn in samenlevingen waarin tijd en aandacht aan elkaar wordt geschonken en anderzijds dat we ook voldoende stil moeten staan bij wat er is, en niet bij wat een ander is of heeft. Soms zijn het zulke kleine dingen, die een wereld van verschil kunnen maken - een kaartje sturen, een berichtje, om te laten weten dat je aan iemand denkt, bijvoorbeeld - en dan niet alleen voor jezelf, maar ook voor die ander. Of schenkingen aan een goed doel, die jou zelf een goed gevoel geven, want je draagt iets bij aan een grootse zaak - groots in omvang, groots in wereldbehoud.

Ik had er nooit eerder zo over nagedacht, maar inderdaad: dat ik maandelijkse bijdragen lever aan verschillende projecten van Natuurpunt, jaarlijkse schenkingen doe aan het Rode Kruis, maar ook aan lokale verenigingen zoals de KSJ, de voetbalbond en de turnkring, geven inderdaad het gevoel dat ik enerzijds iets goed doe, maar ook dat ik betrokken ben. En dat maakt dat ik me best een goed mens voel, tevreden met wat ik doe maar ook met wie ik ben.
En toch kruipt er dan weer twijfel in: doe ik wel genoeg, ben ik wel genoeg, héb ik wel genoeg?
Ongemerkt blijk ik mezelf weer te vergelijken - met werkende mama's, want ik kan niet meer werken, met gezonde sportieve mama's, want ik kan niet meer sporten, met sterke onafhankelijke vrouwen, want ik zie mezelf al lang niet meer zo.

Hm.
Ik leun achterover, starend naar wat ik net geschreven heb.

Is dit niet een tikkeltje overdreven pessimistisch? Stom ook, eigenlijk, om mezelf te gaan vergelijken met beelden, ideeën die compleet onrealistisch zijn. Ik ben nu eenmaal fysiek niet meer in staat om voltijds te werken (leve de fibro en de reuma), ik moet mijn energie verdelen over een hele dag (tien prachtige lepels kracht per dag, en dan nog goed afwegen: The Spoon Theory), ik heb een huishouden met een zoon van 5 en een hard werkende echtgenoot, 6 eigenzinnige katten, en een heerlijke tuin die zich in deze tijd van het jaar van zijn beste kant laat zien, ik ben een schrijfster met intussen 7 boeken op de plank (Thirza Meta), ik redigeerde heel wat romans voor verschillende uitgeverijen, En daarnaast doe ik nog tal van andere dingen waarvan ik een paar jaar geleden niet eens durfde te dromen.
Dus zo slecht is het niet. Zo slecht héb ik het helemaal niet. Tel je zegeningen, zei een dierbare vriend me ooit. Bedenk dat wat je hebt vaak het kostbaarste is wat je ooit zult hebben, kan ik daar nu aan toevoegen, met de nevengedachte: en loop jezelf niet voorbij, wees geduldig, wees 'mindful'.

Maar wat doe je met die wensverlangens: ik wil dit en dat en zus en zo... Ik moet toegeven dat ik een stukje rustiger ben geworden sinds ik moeder ben geworden, meer uit noodzaak dan uit vrije wil - ik kón gewoon niet anders dan me neerleggen bij wat ik mijn 'beperkingen' noemde. Edoch: die beperkingen hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. En al heb ik niet altijd evenveel energie voor die dingen die ik zo graag wil - zoals met de auto naar zee gaan, of een onderonsje houden met vrienden, of cocktails gaan drinken met de vriendinnen met wie ik dat jaren terug deed - ik moet het doen met de lepels die ik heb, Soms is dat makkelijk te aanvaarden, en andere keren weer niet - en dat ik daar soms gefrustreerd door raak, dat mag. Het leven is niet altijd rozengeur. Of maneschijn. Of regenbogen en eenhoorns. Iedereen doet uiteindelijk wat hij kan, en de kunst is het evenwicht te vinden en te behouden, tussen wat je rust geeft en wat je een stresskip maakt.

Mindful zijn helpt.
Vreemd dat dat dan toch zo vaak een opgave blijkt. Een bewustwordingsproces waar je bijna met je neus bovenop gedrukt moet worden. Want de aanleiding voor deze blog was eigenlijk een interview met Jens Mortier, in de Zeno van De Morgen van dit weekend, en zijn 10 waarheden. Op nummer 8 namelijk prijkt een quote van Homer Simpson:

En zo is het toch ook?

Daarom zoek ik die neus-druk momenten steeds meer op, door een dagboekje bij te houden, en het fantastische cadeau van een van mijn dierbaarste vriendinnen op te volgen (elke dag een gedachte opschrijven), en Flow lezen.
Natuurlijk moet je ook niet te veel gaan nadenken, dan raken je hersenen in overdrive en komt er geen rust. Alleen spaghetti in je hoofd... :-)