Soggen - argh!

Al enkele dagen zit ik vol ideeën en ook goesting om te schrijven. Alleen vind ik het zo bizar dat het me zoveel moeite lijkt te kosten om er echt voor te gaan zitten, en daar heb ik al enkele maanden last van. Steeds lijk ik iets anders te moeten/willen doen, huishouden, opruimen, aanmodderen in de tuin… terwijl mijn drang om (eindelijk) een van mijn vele projecten rond te krijgen, toch zo groot is.

Waar komt dat soggen toch vandaan?
Ik ging even op zoek via Google, en kwam terecht op de website Letterstroom. 

Ik zat even verbaasd te kijken naar wat er op het scherm verscheen:

"Het is een ernstige aandoening.

Zo ernstig dat er zelfs een werkwoord voor is.
Soggen.
Dit betekent dat je schrijfontwijkend gedrag vertoont.
Soggen klinkt best vriendelijk en vrolijk, maar het is gewoon naar uitstelgedrag."

Oké. Dan heb ik nu dus een aandoening? En kan daar ook iets aan gedaan worden?

 Ik scroll verder.

"Op welk moment in het schrijfproces voel je de behoefte om hard weg te rennen? En waar ligt dat dan aan?

Er zijn verschillende mogelijkheden.

Je vindt de scène lastig (bijvoorbeeld een actiescène of het beschrijven van emoties).

Je hebt geen idee hoe het verhaal verder zou kunnen gaan.

Je personage staat je tegen.

Je twijfelt of je verhaal wel goed genoeg is.

Je twijfelt aan jezelf.

Je hebt geen doorzettingsvermogen.

Er zitten je andere zaken dwars."

Hier ga ik even voor zitten.

Een lastige scène is het zeker niet. Toch niet voor het verhaal waarmee ik nu zo druk ben in mijn hoofd. Ik weet ook hoe het verder moet lopen, heb zelfs recent nog een oplossing bedacht voor een prangend probleem. Mijn personages staan me ook hoegenaamd niet tegen. 

Geen doorzettingsvermogen? Nah, ik geef niet zo snel op, hoor. Ik vind mezelf juist redelijk volhardend.

Andere zaken, ja, er zijn altijd andere zaken die in mijn hoofd stuiteren, maar dat heb je gewoon als je een hypotheek hebt, en een ondernemende vijfjarige, en een drukke echtgenoot, en zes katten waarvan er steeds minstens eentje met zijn gezondheid sukkelt, en een tuin waarin zich de laatste tijd het ene drama na het andere afspeelt… Niets nieuws onder de zon, dus. "Andere zaken" zijn hier eerder regel dan uitzondering.

Ah, dit komt misschien dichter in de buurt: twijfel. Ik weet dat ik voor dit specifieke project de lat zeer hoog ligt. Niet alleen door mezelf zo gelegd, maar door de uitspraak van een uitgever, die het aldus verwoordde: "Als je dit goed weet uit te werken, dan heb je echt je magnus opus rond."

Maar daarbij dient gezegd: dat is een druk die alleen voor dit manuscript geldt. Voor die andere vier, vijf projecten moet het dan toch iets anders zijn. Hoewel ik altijd twijfel of ik wel een goed verhaal heb, of het goed ontvangen gaat worden, of ik niet beter... Afijn. Je weet wel. Dat is iets wat inherent is aan schrijvers, vermoed ik, want zowat elke schrijver die ik persoonlijk ken, kent dat gevoel van zinderende onzekerheid als het om zijn/haar creatieve hersenspinsels gaat.

Hm.  

Ik vraag me toch ook af of het, naast de twijfel, niet iets van doen kan hebben met een teveel aan projecten. Ik heb er zoveel die ik ooit begon, maar waar ik door uiteenlopende omstandigheden niet meer aan toekwam om ze af te werken. Geen inspiratie, geen fut, geen geloof, soms zelfs gewoon te 'dichtbij'. 

En dan gecombineerd met al de rest creëert dat ongetwijfeld een vulkaan van sog-gedrag. Die gaat ooit wel eens ontploffen. Een sog-explosie. Hoe zou dat eruitzien? Ineens niet meer in staat zijn tot uitstellen? Wat als dat een zwart gat tot gevolg heeft, en dan... o nee... *argh*

Oké. Sog-explosies, daar doe ik dus niet aan mee. 

Voor hetzelfde geld is dit gewoon een bijzonder doornige roos in mijn rozentuin, waarvan de bloem zelf - het voltooien van het manuscript - oneindig ver weg lijkt? Het is dat de blog van Rik Raven in mijn gedachten blijft spelen, over het leven en rozen, en dat niet alles een doornloos pad is. 

Misschien moet ik maar gewoon verdergaan met schrijven aan De Vijfde Tuin. In plaats van mijn hoofd te breken over iets waar ik ongetwijfeld nooit een duidelijk antwoord op vind. Ook piekeren is uiteindelijk een subtiele vorm van soggen.

Hup, butt in chair en schrijven!