De empathische kracht van katten

Ik heb het al vaker gemerkt, en er ook al vaker over gelezen: hoe katten een negatieve (emotionele) stemming aanvoelen en dan als het ware al die energie komen weghalen. Het is iets wonderlijks, iets bijzonders. Er is ineens een ander soort verbondenheid. En je krijgt het gevoel dat je niet meer alleen bent, met je zorgen en je verdriet.

Ik kan me voorstellen dat velen het idee van een 'zorgende' kat wegwuiven; katten worden immers beschouwd als weinig sociaal, nogal autistisch en niet begaan met anderen behalve zichzelf. In zijn onafhankelijkheid wordt de kat doorgaans als arrogant en eigengereid gezien, niet als een dier dat zich hecht of inderdaad, meevoelt met de mens die hij geadopteerd heeft.

Terwijl ik op zoek ben naar min of meer deskundige informatie die dit kan staven, vind ik op Google meteen links naar gedragsproblemen, gedragsafwijkingen, en andere problemen met katten. Opvallend: nauwelijks een positief verwoorde titel!

Uiteindelijk vind ik een website, van een ervaringsdeskundige, de Catnanny: zij stelt dat katten een missie hebben in ons leven, dat er een reden is waarom zij in ons leven komen: bescherming en zuivering van negatieve energie. Dat komt al aardig in de richting van mijn eigen ervaringen. De bescherming heeft dan vooral betrekking op het feit dat zij 's nachts graag op bed liggen, vlak bij je. Als ik alleen thuis ben, en mijn kind slaapt in de kamer naast mij, dan liggen zeker vier van de zes katten bij mij op bed, of in de buurt. Er zijn er altijd een paar die 's avonds en 's nachts bij zoonlief van 5 gaan kijken, soms gaat er eentje aan het voeteneind van zijn bed liggen.

Maar bij mij kruipen ze heel dicht tegen me aan. Ze kapselen me in, zodat ik amper nog kan bewegen, en ronken zo hard dat het door heel mijn wezen vibreert.

Heb ik dan zoveel negatieve energie? 

Misschien. Ik heb al bijna 15 jaar fibromyalgie, en dus elke dag veel pijn. Proberen ze de negativiteit die daarbij komt kijken weg te halen? Het is een mooie gedachte. Hoe het verdriet en de boosheid, de neerslachtigheid en het gevoel van waardeloos te zijn - emoties die je als chronisch pijnlijder zomaar ineens kunnen overvallen, die vaak onderdrukt aanwezig zijn, omdat je zo graag sterk wilt zijn - door je vermeende antisociale katten weggeronkt en weggeknuffeld worden. 

Toen ik vannacht een emotionele breakdown had, kwamen Tijger en Bowie, Troeleke en Spook binnen tien minuten kijken. Drie daarvan waren aanvankelijk beneden. Voor mij zegt dat genoeg.

En ja, het heeft me getroost, het sonore ronken van Tijger deed langzaam zijn werk. En uiteindelijk vielen we allemaal in slaap, zodat zij zichzelf weer konden zuiveren van al die negatieve energie die ze van mij overnamen.